Chris Duarte leverde einde vorig jaar zijn vijfde CD "Blue Velocity" af, die ik U wat graag wil voorstellen naar aanleiding van zijn meer dan geslaagde optreden in The Borderline. Ik zeg zijn vijfde, omdat ik twee albums die slechts op 1000 exemplaren werden 'geperst' buiten beschouwing laat, wegens toch niet verkrijgbaar, tenzij tegen de prijs van een gemiddelde sociale woning. Diegene die dit leest en er toch eentje van zou bezitten, mag mij dat per ijlbrief kenbaar maken. Ik heb het over "Chris Duarte & the Bad Boys" op SRS Records van 1987 en "4 x 3 : Edge" op Aeroliner Records van 1999. De vijf, ook voor gewone stervelingen, bereikbare albums zijn :
- Texas Sugar / Strat Magik SILVERTONE 1994 quote : uitstekend
- Tailspin Headwhack SILVERTONE 1997 quote : uitstekend
- Love Is Greater Than Me ZOË / ROUNDER 2000 quote : subliem
- Romp ZOË / ROUNDER 2003 quote : subliem
- Blue Velocity PROVOGUE 2007 quote : zie onder
Op de eerste twee albums kan Duarte niet verbergen dat ene Steve Ray Vaughan een diepe indruk op hem heeft nagelaten, zonder echter een blauwdruk te zijn van de man, Het feit dat hij een Stratocaster-adept is, en eveneens een Ibanez tube-screamer gebruikt, is misschien nog de meest voor de hand liggende reden voor de veelgemaakte vergelijking met die andere Strat-meester. Laten we het daarom voortaan maar de Austin-sound noemen.
Met zijn twee Zoë-albums evolueert hij op een eigenzinnige manier naar een controversiëlere wijze van Stratspelen. Hij ontwikkelt een volledig authentieke stijl, met bijna uitsluitend eigen composities, die ons bijwijlen tot kosmische hoogten begeleidt.
Chris Duarte is volwassen geworden en zijn geluid klinkt als…..Duarte, zonder meer. Luister maar naar “Metaphor Song”, “Azul Ezell”, “Do the Romp” van Burnside, en met “One More Cup of Coffee” van Dylan, de enige cover, als dat nog zo mag genoemd worden, die op “Romp” voorkomt.
Eigenaardig genoeg, keren we met zijn nieuwste “Blue Velocity” terug naar een meer conventionele manier van spelen. Terug naar de puurdere (electrische) blues. S.R.V. en Robben Ford en andere guitarslingers kijken weer om de hoek, een schande is dat natuurlijk niet, maar ik hield meer van de eigengereide Duarte. Of is het onder druk van de major Provogue geweest dat hij zich terug beweegt in een herkenbaarder segment van het wijde begrip ‘BLUES’. Major labels hebben graag duidelijkheid qua stijl, om de statistische verkoopscijfers te kunnen schikken per genre.
Genoeg gespeculeerd en snel terug naar het opzet van dit verhaal, alvorens ik helemaal verkeerd word begrepen. Het is niet omdat ik zijn vroegere werk net iets liever hoorde, dat zijn laatste telg niet goed genoeg zou zijn. Wel integendeel. Hij steekt nog altijd kop en schouders uit boven alle Walters en andere Trouten van deze wereld. Want al levert hij zonder enige moeite lange gitaarsolo’s, toch kennen deze een begin, midden en einde en bevatten een verhaal. Dus geen oeverloze toestanden, waarvan mijn trouwe lezers al meer dan gewaar zullen geworden zijn, dat ik daar een grondige hekel aan heb overgehouden.
O.K. Let’s go ! In “Amy Lee” verbaast hij ons vooral met zijn vocale inbreng. De zang is belangrijker geworden op deze CD. En het orgel dat je meent te horen, is eveneens Chris op een zwaar ‘ge-chorus-te’ gitaar. Johnny Winter op speed in “Do It Again”. Met zeer veel oog voor detail alweer in de kantlijn. Rock alive in Winterland. “Hard Mind” confronteert ons met die raszuivere Austin-sound, zoals we die vanaf nu noemen. De intro van “Something Wicked” is zwaar schatplichtig aan een “Lenny” en “Riviera Paradise” van Steve Ray. Erg kunnen we dat niet noemen, want het zijn mijlpalen van de trage blues, en deze van Duarte mag zich bij het rijtje aansluiten. Vijftien minuten schoonheid, dansen op één steen. Of even zoveel tijd luchtgitaarspelen met tranen in de ogen voor de andere. Damien Lewis op drums en Dustin Sargent, bass, zijn de ganse plaat de Double Trouble van dienst. Zo ook op “I’ll Never Know”. Heeft Doyle Bramhall hier enige hand in gehad. Nope, maar wel Toshihiro Sumitomo en Monji Kadowaki, en als dat geen Japanners zijn, ben ik rijp om sepuku te plegen. Onze Vriend Chris is namelijk een paar jaar op stap geweest “with a bunch of Japanese guys as backing band” en deze coöperatie zal daarvan nog een uitvloeisel zijn. “Sun Prairie Blues”, genoemd naar de studio waar dit album werd ingeblikt, beweegt zich in de Robin Trower zone van blues-firmament. In zijn jeugdjaren heeft Duarte geheadbanged op de tonen van AC/DC, dat maakt hij duidelijk met “Never Gonna Change”. Van een heel ander vaatje getapt is “R U 4 Real ?”. Het gitaarwerk is in deze song van ondergeschikt belang, behalve naar het einde toe, waar zijn virtuositeit op het instrument weer stevig de kop opsteekt. De Japanners hebben nog een tweede compositorische bijdrage geleverd met “Out in the Rain”. Ik weet niet of dit nummer echt op de plaat moest. Het lijkt doorregende Ted Nugent, overigens een goeie maat van Duarte. “Leave Her Be” is rechttoe rechtaan 12 maten I-IV-V, waarop een mooie gitaarsolo is geborduurd. Van andere gitaristen zou dit nummer als een voorlopig meesterwerkje kunnen doorgaan. Maar voor Duarte is dit ondermaats en overbodig ‘albumvulsel’. Rock à la Rick (Derringer) met de laatste en kortste track “Met My Match”.
Geen onaardige plaat deze “Blue Velocity”, maar persoonlijk vind ik hem ten opzichte van zijn vroegere werk een stap terug. Een te grote toegift aan de commerce. En ik mis pareltjes als “Cleopatra”, “Crimino”, “Mr Neighbor” of een “Brand New Day” waar hij uit de bol gaat als Dave Edmunds. Hij heeft de lat zelf dusdanig hoog gelegd, dat zijn polsstok met deze plaat net iets te kort blijkt. Maar elke fan wil hem toch zeker hebben. En ik geef de mijne ook niet weg. Chris Duarte is een geweldige gitarist, daar is iedereen het over eens. Iedereen heeft al eens een mindere dag.
witteMVS